Mijn leven met paarden

​

Mijn moeder wilde als jong meisje altijd al graag paardrijden, maar dat was een privilège die mijn oma zich destijds niet kon veroorloven. Zodoende ontstond de afspraak met 4-jarige Shelley dat ze op paardrijden mocht zodra haar A- en B- zwemdiploma's binnen waren. Volgens mijn ouders hebben ze nog nooit een kind zo hard zien zwemmen ;)

​

Als 5-jarige begon ik dus met paardrijlessen en ik gok dat ik tot een jaar of 15 op dezelfde manege heb rondgelopen. Altijd mezelf al een outsider voelende, omdat ik de paarden níet aan de teugel wilde zagen.

Inmiddels had ik toen ook al mijn eerste eigen pony. Hij was 5 en ik was 8 toen we in elkaars leven kwamen.

Hij als 'onhandelbare hengst' en ik als op en top pennymeisje. Hij werd van mij en ik werd van hem.

Wat een mooi leven hebben we samen gehad en wat hielden we van elkaar. De locatie van mijn universiteit werd bepaald door mijn pony, zodat ik niet hoefde te verhuizen en hem elke dag kon blijven zien.

 

Mijn hartenpaard

Tijdens mijn eerste studentengala, inclusief date én mooie jurk kreeg ik een smsje van mijn verzorgster. "Bliksem voelt zich niet lekker". Meer had ik niet nodig om het gala te verlaten en op de fiets in galajurk naar mijn kleine beste vriend te racen. Gelukkig heeft hij dat overleefd en zijn we nog héél veel mooie jaren samen geweest. Deze pony heeft mij met vallen en opstaan ontzettend veel geleerd over het houden, managen en trainen van paarden. Helaas heb ik in september 2021, na 23 jaar samen, afscheid van mijn hartenpaard moeten nemen.

​

Ik ben nu nog dolgelukkig samen met mijn Amerikaanse Appaloosa ruin, die sinds augustus 2014 bij onze kudde is gekomen. Ik ben zó dankbaar dat kleine pony Bliksem hem samen met mij wereldwijs heeft kunnen maken. Mijn appaloosa heet Rolo en ook hij heeft zo'n speciaal deel van mijn hart. Wij zijn klasse 2 stargerechtigd in de endurance, maar modderen op dagelijkse basis vooral een beetje aan met clickertraining, wandelen, fietsen, buitenrijden en werken/rechtrichten aan de hand.

​

Natuurlijke behoeftes

Als paardeneigenaar heb ik er zelf altijd voor geprobeerd te zorgen dat mijn paarden op alle vlakken van hun gedomesticeerde leven zo goed mogelijk werden (en worden) voorzien en ondersteund in hun natuurlijke behoeftes. Uren- en dagenlang ben ik op mijn fietsje stad en dorp afgefietst om een plekje voor hem te vinden waar hij niet op stal hoefde te staan toen hij weg moest van de plek waar hij bijna zijn hele leven had gewoond. Toen ik ongeveer 16 jaar jong was had ik mijn eerste plek in eigen beheer. Hier leerde ik wat het was om zelf het weidebeheer te regelen, hooileveranciers te zoeken, in de winter 3x per dag met een hakbijl de bevoren sloot open te bikken en nog een heleboel meer.

 

Ik kwam op een jonge leeftijd al tot de realisatie dat je als consument snel wordt verleid door goede marketingteksten op allerlei middeltjes en producten én door aanbieders van diensten (waaronder soms ook dierenartsen), die eigenlijk enkel korte termijn oplossingen bieden.

 

Daarom heb ik, nu ik zelf professioneel werkzaam ben 'in de paarden', besloten om de verandering te worden die ik graag zou willen zien, die sparringpartner waar je behoefte aan hebt als het even niet lekker gaat met je paard, ten behoeve van de gezondheid en het geluk van onze paarden.​ Inmiddels heb ik ruim 100 paarden 'onder mijn handen gehad' en kunnen helpen bij allerhande klachten, waardoor ze nu veel beter in hun vel zitten.